دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
اثر پروپیل تیویوراسیل بر بروز بلوغ و تولید اسپرم در خروسهای گله مادر گوشتی
1
9
FA
امیر
کریمی
دانشجوی دوره دکتری فیزیولوژی دام پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، دانشگاه تهران
احمد
زارع شحنه
استاد گروه علوم دامی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، دانشگاه تهران
سعید
زین الدینی
استادیار گروه علوم دامی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، دانشگاه تهران
zeinoaldini@ut.ac.ir
حمید
کهرام
استادیار گروه علوم دامی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، دانشگاه تهران
زربخت
انصاری پیرسرایی
استادیار گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
مسعود
ادیب مرادی
دانشیار گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران
آزمایش حاضر به منظور بررسی اثر کمکاری موقت غده تیروئید در بروز فرآیند بلوغ، ویژگیهای بافتشناسی بیضه و کیفیت اسپرم تولیدی در خروسهای گله مادر گوشتی انجام گرفت. تعداد 66 قطعه جوجه خروس در قالب طرح کاملاً تصادفی به دو گروه آزمایشی شاهد و کمکاری موقت تیروئیدی و هر گروه به 3 بخش (تکرار) تقسیم شدند. در گروه کمکاری تیروئیدی، داروی پروپیل تیویوراسیل به مقدار 1/0 درصد در خوراک پرندگان، در حدفاصل هفتههای 6 الی 12 پرورش گنجانده شد. وزن بدن، مقادیر هورمونهای تیروکسین و تستوسترون خون هر 3 هفته از سن 6 تا 18 هفتگی و نیز در هفته 26 اندازهگیری شد. ویژگیهای بافتشناسی و بیان ژن کانکسین 43 بیضه در هفتههای 18 و 26 پرورش در گروههای آزمایشی مورد سنجش قرار گرفته و برای مدت 10هفته پس از تحریک نوری از لحاظ کیفیت منی ارزیابی شدند. میزان بیان ژن کانکسین43 در 18 هفتگی درگروه شاهد (181/1) نسبت به گروه کمکاری تیروئیدی (782/0) بیشتر بود (05/0<em>P</em><) ولی در 26 هفتگی تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد (05/0<em>P</em>>). حجم منی تولیدی در گروه کمکاری تیروئیدی (46/0 میلیلیتر) بالاتر از شاهد (39/0 میلیلیتر) بود (05/0<em>P</em><). همچنین شمار سلولهای سرتولی در هفتههای 18 (9/159 سلول در میلیمتر مربع) و 26 (9/165 سلول در میلیمتر مربع) و نیز وزن نسبی بیضه در هفته 26 (749 میلیگرم بهازای 100 گرم بافت بدن) در گروه کمکاری تیروئیدی بالاتر بود (05/0<em>P</em><). بنابراین افزودن پروپیل تیویوراسیل در جیره جوجههای خروس مادر گوشتی در دوران پیش از بلوغ احتمالاً به واسطه تاخیر نسبی در بروز بلوغ سبب افزایش تعداد سلولهای سرتولی و افزایش وزن بیضه میشود.
بلوغ,خروس,کمکاری موقت تیروئیدی,کیفیت اسپرم
https://ar.guilan.ac.ir/article_230.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_230_fe416aa5086f4115d5d9508f7c65c37f.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
اثر استرس حرارتی بر سلولهای سرتولی گوسفند در شرایط آزمایشگاهی
11
17
FA
فروتن
صالحی نژاد
دانش آموخته کارشناسی ارشد فیزیولوژی دامی، گروه علوم دامی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، کرج
ابوالقاسم
لواف
دانشیار گروه علوم دامی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، کرج
علی
کدیور
استادیار پژوهشکده فناوری جنین دام دانشگاه شهرکرد، شهرکرد
حسین
حسنپور
دانشیار گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد، شهرکرد
حسن
نظری
دانشجوی دکترای زیست فناوری تولید مثل دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد، شهرکرد
مطالعه حاضر با هدف ارزیابی برخی شاخصهای استرس اکسیداتیو در سلولهای سرتولی گوسفند تحت تاثیر استرس حرارتی به انجام رسید. بیضههای مربوط به 10 بره نر (طی 5 نوبت) از کشتارگاه تهیه شد و پس از انتقال بیضهها به آزمایشگاه، جداسازی و کشت سلولهای سرتولی به انجام رسید. سلولهای جدا شده از بیضههای هر بره در سه پتریدیش تقسیم شد و در دمای Cº 32 (شاهد)، Cº 39 (استرس خفیف) و Cº 42 (استرس شدید) برای 6 ساعت نگهداری شد. درصد زندهمانی سلولها، میزان پراکسیداسیون چربی (TBARS)، قدرت آنتیاکسیدانی (FRAP) و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در همه گروهها پس از 6 ساعت اندازهگیری شد. درصد سلولهای زنده به طور معنیداری در گروه Cº 42 (8/6 ± 78) نسبت به گروه شاهد (3/9 ± 95) کاهش یافت (05/0<em>P</em><). میزان پراکسیداسیون لیپیدی در گروه Cº 42 (06/0 ± 65/0) به طور معنیدار بالاتر از گروه شاهد (05/0 ± 46/0) بود (05/0<em>P</em><). بر اساس نتایج تحقیق حاضر، استرس حرارتی میتواند با افزایش پراکسیداسیون لپییدی، عاملی مضر برای زندهمانی سلولهای سرتولی باشد.
استرس حرارتی,سلول سرتولی,گوسفند
https://ar.guilan.ac.ir/article_231.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_231_f85fad072baf088348b4d1f41f00553e.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
بررسی سازههای موثر بر عمر بهینه گله گاوهای هلشتاین شمال غرب کشور با استفاده از برنامهریزی پویای احتمالی
19
27
FA
رضا
سید شریفی
دانشجوی دکترای اصلاح دام، گروه علوم دامی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان
عبدالاحد
شادپرور
0000-0001-9458-5860
دانشیار گروه علوم دامی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان
ar@guilan.ac.ir
نوید
قوی حسین زاده
0000-0001-9458-5860
استادیار گروه علوم دامی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان
navid.hosseinzadeh@gmail.com
هدف از این تحقیق تعیین طول عمر بهینه گاوهای شیری هلشتاین شمال غرب کشور بر مبنای دادههای جمعآوری شده از 9 گله بزرگ از 3 استان (اردبیل، آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی) و ارزیابی برخی سازههای موثر بر آن با استفاده از برنامهریزی پویای احتمالی و آمار هزینهها و درآمدهای سال 1391 بود. متغیرهای مورد استفاده در برنامهریزی پویا برای توصیف وضعیت گاوها شامل دوره شیردهی در 10 سطح، توان تولیدی در 3 سطح و عملکرد تولید مثلی در 4 سطح بود. برای دخالت احتمال وقوع هر یک از سطوح عوامل در تعیین وضعیت یک گاو از زنجیره مارکوف استفاده شد. تابع هدف عبارت بود از ارزش فعلی مورد انتظار یک راس گاو در یک افق 10 ساله و معیار بهینهسازی حداکثر شدن این تابع بود. با استفاده از برنامهریزی پویا ترکیب بهینه متغیرهای حالت مشخص شد و بر اساس آن طول عمر بهینه گاوها برآورد شد که برابر 99/4 سال بود. بررسی تابع هدف بهینه در حالات مختلف نشان داد افزایش سطح تولید و کاهش فاصله بین دو زایش سبب افزایش ارزش خالص فعلی مورد انتظار گاوها میشود. اثر تغییرات قیمت تلیسه، شیر و نرخ تنزیل بر طول عمر بهینه مورد بررسی قرار گرفت و معلوم شد که با افزایش قیمت تلیسه، کاهش قیمت شیر و افزایش نرخ تنزیل درصد حذف کاهش و طول عمر بهینه افزایش مییابد.
ارزش حال مورد انتظار,برنامه ریزی پویا,طول عمر بهینه,گاو شیری
https://ar.guilan.ac.ir/article_232.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_232_627d364e4ee681ba55200cc8612497b2.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
بررسی اثر نانو ذرات اکسید روی و اکسید روی بر عملکرد و برخی فراسنجههای خون در بزغالههای نر مرغوز
29
41
FA
خلیل
زابلی
دانشجوی دکترای تغذیه دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان
حسن
علیعربی
استادیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان
h_aliarabi@yahoo.com
محمد مهدی
طباطبایی
دانشیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان
علیاصغر
بهاری
استادیار گروه علوم درمانگاهی، دانشکده پیرا دامپزشکی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان
زهره
زارعی قانع
کارشناس ارشد ایمنی شناسی، مرکز بهداشت شهرستان همدان
هدف از این پژوهش، بررسی اثر اکسید روی (ZnO) و نانو اکسید روی (nZnO) بر عملکرد و برخی فراسنجههای خونی در بزغالههای مرغوز بود. تعداد 30 راس بزغاله نر مرغوز با سن 7-6 ماه (6 ± 192 روزه) در قالب طرح کاملاً تصادفی و به طور تصادفی به 5 تیمار شامل سطوح صفر، 20 و 40 قسمت در میلیون عنصر روی از منبع ZnO و 20 و 40 قسمت در میلیون روی از منبع nZnO، تقسیم شده و به مدت 70 روز از یک جیره پایه (حاوی 12/22 میلی گرم عنصر روی به ازای هر کیلوگرم ماده خشک جیره) تغذیه شدند. بزغالهها هر دو هفته یک بار وزنکشی شدند و جهت اندازهگیری فراسنجههای خونی در روزهای صفر، 35 و 70 آزمایش، از آنها خونگیری بهعمل آمد. میانگین مصرف ماده خشک و افزایش وزن روزانه در کلیه تیمارها تفاوت معنیداری نداشت. قابلیت هضم ماده خشک و مواد مغذی جیره نیز تحت تاثیر مصرف روی در جیره قرار نگرفت. تفاوت معنیداری بین غلظت فراسنجههای خون (گلوکز، اوره، آلبومین و پروتئین کل، آنزیم آلکالین فسفاتاز، آنزیم لاکتات دهیدروژناز و ویتامین A سرم) مشاهده نشد. غلظت عنصر روی در پلاسما به جز در روز 35 آزمایش، تحت تاثیر مصرف مکمل روی قرار نگرفت. به طورکلی، نتایج نشان داد که استفاده از سطوح 20 و 40 قسمت در میلیون عنصر روی از دو منبع ZnO و nZnO بر عملکرد و فراسنجههای خونی در بزغالههای مرغوز که از جیره حاوی 12/22 قسمت در میلیون روی تغذیه کرده بودند، تاثیری نداشت.
اکسید روی,بزغاله مرغوز,عملکرد,فراسنجه های خونی,نانو ذره
https://ar.guilan.ac.ir/article_233.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_233_01d43e2f6f8fe7ce097f56f9e761e979.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
اثر اسانس آویشن شیرازی بر عملکرد، خصوصیات لاشه و ثبات اکسیداتیو گوشت در جوجههای گوشتی
43
53
FA
مجید
همدیه
دانشجوی کارشناسی ارشد تغذیه دام دانشگاه آزاد ورامین
سید عبداله
حسینی
استادیار مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور
هوشنگ
لطفالهیان
استادیار مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور
مازیار
محیطیاصلی
استادیار گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه گیلان
علی
غلامی کرکانی
کارشناس مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور
به منظور بررسی اثر اسانس آویشن شیرازی بر عملکرد و ماندگاری گوشت در جوجههای گوشتی، آزمایشی با 500 قطعه جوجه یک روزه، در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار (شاهد، جیره پایه +100 میلیگرم در کیلوگرم پروبیوتیک، جیره پایه +150 میلیگرم در کیلوگرم آنتیبیوتیک آویلامایسین، جیره پایه +200 و 400 میلیگرم در کیلوگرم اسانس آویشن شیرازی)، چهار تکرار و 25 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز انجام شد. آنالیز اسانس نشان داد که ترکیبات اصلی اسانس آویشن شیرازی شامل تیمول (3/22 درصد)، <em>p</em>- سیمین (2/14 درصد)، لینالول (2/6 درصد)، γ- ترپینن (4/6 درصد)، 1و8- سینئول (3/5 درصد) و کارواکرول (1/3 درصد) هستند. افزودن اسانس آویشن شیرازی به جیره اثر معنیداری بر صفات عملکردی جوجههای گوشتی شامل وزن بدن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل، ماندگاری و شاخص تولید نداشت (05/0<<em>P</em>). خوراک مصرفی تا 42 روزگی و وزن جوجهها تا 28 روزگی در تیمار آنتیبیوتیک بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0><em>P</em>). وزن نسبی لاشه و اجزای مختلف لاشه و چربی حفره بطنی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0<<em>P</em>). میزان مواد واکنشدهنده با اسید تیوباربیتوریک (TBARS) در گوشت ران نگهداری شده به مدت 90 روز پس از کشتار در تیمار اسانس آویشن شیرازی نسبت به تیمار آنتیبیوتیک کمتر بود (05/0><em>P</em>) اما تفاوت معنیداری با گروه شاهد نداشت. نتایج نشان دادند که اسانس آویشن شیرازی در بهبود عملکرد به اندازه آنتیبیوتیک موثر نبود اما ترکیبات آنتیاکسیدانی آن اثر مطلوبی بر پایداری اکسیداتیو گوشت در بلند مدت داشت و این امر میتواند برای نگهداری گوشت در سردخانهها و ذخیرهسازی آن، مورد توجه قرار گیرد.
اسانس آویشن شیرازی,جوجههای گوشتی,خصوصیات لاشه,عملکرد,ماندگاری گوشت
https://ar.guilan.ac.ir/article_234.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_234_2c9df7f8668b110bd76f5c7dc5bbf906.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
تعیین ترکیب شیمیایی و تجزیهپذیری سورگوم سیلو شده در دو مرحله از رشد با استفاده از روش کیسههای نایلونی
55
65
FA
ولی محمد
شعبان
دانشجوی کارشناسی ارشد تغذیه دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بیرجند
مسلم
باشتنی
دانشیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بیرجند
محمد حسن
فتحی نسری
دانشیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بیرجند
حسین
نعیمیپور
مربی گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بیرجند
این آزمایش به منظور تعیین ترکیب شیمیایی و تجزیهپذیری سورگوم سیلو شده در دو مرحله از رشد انجام گرفت. علوفه سورگوم در دو مرحله از رشد (رویشی و گلدهی) برداشت شد. علوفهها چاپر شد و به مدت 81 روز در سیلوهای آزمایشی سیلو شدند. ترکیب شیمیایی و خصوصیات تجزیهپذیری ماده خشک، پروتئین خام و فیبر نامحلول در شوینده خنثی برای سیلاژها تعیین شد. برای تعیین خصوصیات تجزیهپذیری از روش کیسههای نایلونی استفاده شد. نتایج نشان داد که مقدار پروتئین خام (54/8 به 90/6 درصد ماده خشک)، تانن کل (48/1 به 18/0 درصد ماده خشک)، کربوهیدراتهای محلول در آب (72/19 به 35/11 گرم بر کیلوگرم) و کلسیم (059/0 به 049/0 درصد ماده خشک) سیلاژ سورگوم با پیشرفت مرحله رشد به طور معنیداری کاهش یافت (05/0><em>P</em>). مقدار دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همیسلولز، چربی خام، خاکستر، تانن متراکم، سدیم، فسفر و پتاسیم تحت تاثیر مرحله رشد قرار نگرفت. با پیشرفت مرحله رشد میزان تجزیهپذیری ماده خشک، پروتئین خام و فیبر نامحلول در شوینده خنثی افزایش یافت که البته بین فراسنجههای تجزیهپذیری (بخش سریع تجزیه و کند تجزیه) در دو مرحله از رشد تفاوت معنیداری وجود نداشت. به طورکلی نتیجه گرفته شد که علوفه سورگوم برداشت شده در مرحله رویشی نسبت به مرحله گلدهی برای سیلو نمودن مناسبتر است.
پروتئین خام,سیلاژ سورگوم,فراسنجههای تجزیهپذیری,کیسههای نایلونی
https://ar.guilan.ac.ir/article_235.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_235_a7bfeeade56d5a762b202db5a5f91b3c.pdf
دانشگاه گیلان
تحقیقات تولیدات دامی
2252-0872
2538-6107
2
2
2013
08
23
مقایسه اثر جیرههای حاوی سطوح متفاوت جو به همراه منبع کنجاله سویا و اوره بر قابلیت هضم، pH و نیتروژن آمونیاکی شکمبه در گوسفند
67
74
FA
سلمان
افشار
کارشناس گروه علوم دامی، موسسه آموزش عالی علمی کاربردی جهادکشاورزی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
شهاب
صفری
دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا
مهدی
کاظمی بنچناری
استادیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه اراک
حمیدرضا
فردوسی
کارشناس گروه علوم دامی، موسسه آموزش عالی علمی کاربردی جهادکشاورزی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
ایمان
حاج خدادادی
0000-0002-6061-7868
استادیار گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه اراک
i-hajkhodadadi@araku.ac.ir
در این آزمایش اثر افزودن دو منبع نیتروژنی متفاوت (اوره و کنجاله سویا) در جیرههای گوسفند حاوی سطوح متفاوت جو بر قابلیت هضم مواد مغذی و مقادیر pH و نیتروژن آمونیاکی شکمبه مورد مقایسه قرار گرفت. در این آزمایش چهار راس گوسفند فیستولادار با سن 4ماه و میانگین وزن 4/1 ± 5/35 کیلوگرم در قالب طرح چرخشی چهار در چهار مورد استفاده قرار گرفتند. جیرههای آزمایشی شامل 1- سطح 96/38 درصد جو همراه اوره؛ 2- سطح 05/49 درصد جو همراه اوره؛ 3- سطح 58/29 درصد جو همراه کنجاله سویا و 4- سطح 65/40 درصد جو همراه کنجاله سویا بودند. نتایج نشان داد؛ مقادیر pH شکمبه در زمانهای 2 و 5 ساعت بعداز خوراکدهی بین تیمارها اختلاف داشتند (05/0><em>P</em>) که تیمار اول بیشترین مقدار pH (50/6) در زمان2 و تیمار دوم کمترین مقدار pH (98/5) در زمان 5 را دارا بودند. همچنین غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه بین تیمارها جز زمان 5 ساعت بعد از خوراکدهی در بقیه زمانها، اختلاف داشت (05/0><em>P</em>). مقادیر قابلیت هضم ماده آلی و دیواره سلولی بین تیمارها معنیدار بودند (05/0><em>P</em>) که بیشترین مقادیر قابلیت هضم ماده آلی و دیواره سلولی به ترتیب مربوط به تیمارهای چهارم (8/66 درصد) و سوم (6/33 درصد) بود. بهطورکلی میتوان نتیجه گرفت که مقادیر نیتروژن آمونیاکی تحت تأثیر منبع پروتئینی و سطح جو قرار داشته و روند تولید نیتروژن آمونیاکی در جیرههای محتوی کنجاله سویا کندتر بود. از سوی دیگر قابلیت هضم مواد مغذی بیشتر تحت تأثیر منبع پروتئین قرار داشته بهطوریکه مقادیر آنها در جیرههای محتوی کنجاله سویا بیشترین مقدار بود.
اوره,قابلیت هضم,کنجاله سویا,گوسفند,منبع کربوهیدرات
https://ar.guilan.ac.ir/article_236.html
https://ar.guilan.ac.ir/article_236_5a4e33eaf5999e56865045494298a876.pdf